Mein Sommerurlaub 2011
Signifo de naturkuracado en la nuna mondo
Zum 10-jährigen Bestehen der Sächsischen Esperanto-Bibliothek
Poezio de VERDA SAKSOFONO
Unsere Sprache
Vizitu Sprachenlernen durch Bewegung
Esperanto-eventoj en Saksio aŭ proksime
Vidindaĵoj de Dresdeno (kvina parto)
„Ne rezignu viajn idealojn! ....
Informationen des Esperanto-Zentrums „Marie Hankel“
Koncize +++
Bewegtes Lernen - Esperantogrammatik als Bewegungsübung
El la Saksa Esperanto-Biblioteko (SEB)
In eigener Sache
El leteroj al la redakcio

Mein Sommerurlaub 2011
In Kopenhagen war ich auf dem Esperanto-Weltkongress, traf Freunde aus aller Welt, hörte mit anderthalb Tausend Teilnehmern Vorträge und hielt selber einen, wie natur- und geistgemäß Körper und Seele zu heilen. Es ist begeisternd, sich mit Menschen von über 60 Ländern verschiedener Muttersprachen in einer einzigen gleichberechtigt und leicht zu unterhalten, auf Esperanto eben. Leitthema des diesjährigen Weltkongresses war der Dialog für eine bessere Welt.
Ein dänischer Gymnasiallehrer hielt gleich 3 Vorträge: a) Über die religiös-moralische Bedeutung von Hans Christian Andersen, b) über die dänischen Physiker: Niels Bohr (Quantenphysik), Ole Roemer (Entdecker der Lichtgeschwindigkeit), Hans Christian Oersted, der die elektromagnetische Kraft entdeckte und fand, dass Gott in der Natur zu den Menschen spricht, c) über die Kosmologie des Martinus. Ein Pastor sprach über die Religion der Wikinger, der italienische Professor Astori über das religiöse und humanistische Motiv im Esperanto und seinem Begründer Zamenhof, ein brasilianischer Theologieprofessor philosophierte über das Schicksal von Selbstmördern, ein japanischer Oomoto-Priester sprach über göttliche Wegzeichen, ein holländischer Theologe führte in die Theologie der Religionen ein. Damit habe ich nur die Vorträge genannt, die ich selber mit stenographierte. Im Bücherdienst gab es wieder Hunderte Neuerscheinungen – 3 neue Esperanto-Bücher habe ich mir geleistet: Evaldo Pauli, Christliche Philosophie des 2. bis 12. Jahrhunderts (Mil jaroj de kristana filozofio), Homaranismo (Menschenbruderschaft) – La interna ideo de Esperanto von de Souza, und die 300 Seiten starke Christologie von Rudolf Steiner, die Antropozofia Kristologio, hrsg. von Pfarrer Nüesch. Natürlich war ich auch in der schönen Stadt, das wunderbare Thorwaldsen-Museum zu erleben. Geschlafen habe ich stadtnah auf dem Camping beim Fischerdorf Dragör am Meer.
Die nächste Station war die Esperanto-Stadt Herzberg am Harz, wo wir, genau 25 Kollegen aus China, Korea, Litauen, Polen, Russland, Spanien, Ghana, den Niederlanden und natürlich Deutschland, das 25jährige Bestehen von INA, der „Internacia Naturkuraca Asocio“ feierten – mit 10 Vorträgen und kurzen Seminaren, ich einen Nachmittag in meine „Göttliche Massage“ einführte. Sagenhaft geschlafen habe ich dort zu Füßen der Steinkirche (neuntes Jahrhundert) am Steinberg des Ortsteils Scharzfeld.
Hubertus M. Schweizer (Dresden)
Abb. Bertel Thorvaldsen: Ganymed (1817)

Signifo de naturkuracado en la nuna mondo
Naturkuracado estas ege minacata
Naturkuracado estas ege minacata en Eŭropo. En la plej multaj landoj de Eŭropo tute ne ekzistas la oficiala profesio de naturkuracisto. Ofte oni nur toleras sanigistojn.
En Germanio ekzistas la profesio de naturmetoda kuracisto ankoraŭ. Sed nia profesio estis jam antaŭe en danĝero. La 17-an de februaro 1939 la nazia registaro decidis la leĝon pri naturkuracistoj (Heilpraktikergesetz), kiu havis la celon forigi tiun profesion per malpermeso de ĝia instruado. Post la dua mondmilito la leĝo restis valida en ambaŭ novaj germanaj ŝtatoj. En la okcidenta Germanio (FRG) iu akuzis la ŝtaton pro tiu leĝo. Ĉar ĝi ne konformis al la konstitucio, la plej alta kortumo postulis ŝanĝojn en la leĝo. La leĝo mem restis, sed oni forigis la malpermeson de instruado.
Sed ni ne povas studi natur-kuracadon en universitato. Tie oni povas studi nur la tiel nomatan modernan aŭ okcidentan medicinon (laŭ PIV klasika medicino).
Por fariĝi naturkuracisto eĉ ne necesas speciala edukado. Ĉiu ajn, kiu estas pli aĝa ol 25 jaroj rajtas partopreni ŝtatan ekzamenon, kiun oni tamen evitas tiel nomi. Nuntempe oni demandas nenion, kiu rilatas al naturkuracado. Necesas por ni tute vana scio pri okcidenta medicino. Tiel oni deziras malaltigi la reputacion de naturkuracistoj. Kaj oni sukcesas.
La plej multaj naturkuracistoj en Germanio tamen ja tre diligente studas, sed en apartaj lernejoj, kiujn oni nun ofte nomas akademioj. Sed tio ne helpas kontraŭ la antaŭjuĝo de la homoj.
Tamen – kaj tio estas tre interesa fenomeno – ili venas en la plej kriza tempo de sia vivo. Tiam, kiam ili estas morte malsanaj aŭ post multjara vana vizitado al diversaj medicinistoj kaj hospitaloj.
Al multaj el ili ni povas ankoraŭ bone helpi, kvankam ili estas oficiale finterapiitaj. Ni faras tion per nia sperto, per la helpo de la naturo en multaj formoj. Estas ĝuste tiu sperto, kiun la okcidenta medicino ne agnoskas, ĉar ĝi opinias sperton nescienca.
Iam ekzistis en Germanio naturkuracaj hospitaloj – pasinteco. Ili havis belajn parkojn, kie dum la tago la pacientoj povis ripozi en bela naturo. La kuracistoj ne traktis ilin per maŝinoj, sed persone. Oni ricevis bonkvalitan manĝon kaj multe da atento, taskojn laŭ la kapablo de la malsanuloj.
Nun la malsanulejoj estas modernaj senanimaj stokejoj por malsanuloj, pri kiuj neniu interesiĝas. Interesa estas nur la malsana korpo, la malsano. Tiun korpon oni ekzamenas, metas en maŝinojn ktp. Pri la animo oni eĉ ne pensetas, ĉar oni ne povas mezuri ĝin.
La tiel nomata moderna medicino ja volas esti ekzakta naturscienco. Tial ekzistas nur mezureblaj fenomenoj. Ĉio alia estas neglektata, precipe la sperto de kuracisto. Nun oni bezonas por ĉio studojn, kiujn naturkuracistoj ne povus fari en tiu senco.
Homojn kun ekz. malsano de la stomako oni submetas al simila, standardigita terapio sendemande pri ĝia origino.
Laŭ nia opinio ne estas etike, se oni faras studojn, en kiuj nur la duono ricevas la eble helpan medikamenton, la alia senefikajn.
Oni inventas daŭre novajn malsanojn, kvankam ili estas nur simptomoj kaj donas al ili pompajn nomojn.
Malgraŭ la ekzisto de ĉiam pli kaj pli da medicinistoj kaj laŭdire plibonaj medicina tekniko kaj medikamentoj ekzistas pli kaj pli da malsanuloj.
La moderna medicino evidente estas malmulte efika, sed ĝi estas tre altkosta. La ŝtata sanasekuro en Germanio elspezas ĉiujare pli ol 250 miliardojn da eŭroj. Tio ne inkluzivas la multajn aldonajn kostojn nek la elspezojn de la privataj sanasekuroj. Ĝi ankaŭ ne inkluzivas la modestan enspezon de la plej multaj germanaj naturkuracistoj. Por ilia servo la ŝtata asekuro ne pagas.
Tre bona estas la medicino en la savado de homoj post akcidento. Sed kiom da superfluaj aŭ vanaj operacioj okazas ĉiutage, kiuj ne estus necesaj post bona natura kuracado?
La moderna medicino estas ne nur tre altkosta, sed ankaŭ tre danĝera. En germanaj hospitaloj mortas ĉiujare 55 000 malsanuloj pro infektoj, kiujn ili antaŭe ne havis. Multe pli (600 000) malsaniĝas. Ankaŭ medikamentoj kaŭzas ĉiujare dekmilojn da mortintoj.
Tamen oni ne pridubas la sistemon, eĉ male. Tial oni malpermesas jam de pli ol tridek jaroj la uzadon de pli kaj pli da plantoj en kuracaj produktoj. Oni argumentas, ke plantoj havus preskaŭ neniun efikon. Tial ilia uzado estus senefika aŭ eĉ danĝera. La ŝtata sanasekuro jam de multaj jaroj ne plu pagas por naturkuraciloj.
Kial oni ne komprenas la gravecon de naturkuracado? Tio ŝajnas afero de mono.
La ekesto de la moderna okcidenta medicino
La 3-an de aprilo 1845 la germana, konata patologo Rudolf Virchow faris faman prelegon, en kiu li diris:
“La medicina scienco difinis sian koncepton ekde nun kiel mekanisman, sian celon kiel konstaton de fiziko de la organismoj. Ĝi pruvis, ke vivo estas nur esprimo de sumo de simptomoj, el kiuj ĉiu unuopa sekvas fizikajn kaj kemiajn leĝojn.”
Tio montras, ke la malsanulo estas tute flanka, eĉ ĝena afero por la okcidenta medicino. Nur la scienca esploro gravas.
Tiutempe la germana kemia industrio jam estis fama kaj la nova koncepto de la medicino trovis tie multe da aplaŭdo. En la kemia industrio laboras multaj sciencistoj, kiuj tuj eklaboris. Oni komencis esplori plantojn, pri kiuj estis konate, ke ili helpas en la kuracado.
Tiel oni sukcesis trovi en la ŝelo de salikoj acetilsalicilacidon (ASS) kiel laŭdiran ĉefe efikan substancon. En 1899 Bayer AG ricevis patenton pri ĝi. Sed oni ne gajnas ĝin el plantoj, sed sintezas ĝin grandteknike. Ekde 1977 Monda Organizo pri Sano akceptis ĝin en la listo de la nepre necesaj medikamentoj.
Kiel ni vidas, la esploro de plantoj kaj la patentigo de ingredienco promesas multe da mono, dum per plantaj preparaĵoj oni enspezas malmulte.
Tiel la okcidenta medicino kaj la kemia industrio estas perfekta paro, kiu precipe zorgas por bonaj profitoj ĉiam hipokrate argumentante, ke oni esploras por la resanigo de malsanuloj. Tio estas nun ĝenerale agnoskata.
Tiel el akutaj malsanuloj fariĝas kronikaj, kiuj vivlonge prenu kemiajn medikamentojn por riĉigi medicinistojn kaj la kemian industrion ĉar ili eble helpas, sed ne sanigas.
Hipokrato kaj Paracelzo
La okcidenta medicino apogas sin je Hipokrato (460-377 a.K.), kies ĵuron medicinistoj ankoraŭ nuntempe ĵuras. Kutime oni mencias nur «nihil nocere», neniam damaĝu vian pacienton. La plej grandan parton oni prisilentas. Ĝi malpermesas partumi sian scion kun laikoj. Tial ili uzas sian nekompreneblan al pacientoj faklingvon.
La eŭropa naturkuracado apogas sin je Paracelzo (1493-1541), kiu studis medicinon kaj komencis kritiki ĝin, ĉar ĝi damaĝus al la pacientoj. Li mem famiĝis pro siaj grandiozaj kuracsukcesoj. Li eĉ komencis lekcii en la germana anstataŭ la latina. Tio provokis la medicinistojn, kiuj kontraŭbatalis lin. Plurfoje li devis fuĝi. Fine oni venenis lin per hidrargo.
Paracelzo multe verkis. Lia plej konata eldiro estas: «La dozo faras la venenon».
Same kiel li, germanaj naturkuracistoj parolas kompreneble kun siaj pacientoj.
Pli da informado pri naturkuracado ege necesas
Pli multe da informado pri naturkuracado estas do gravega. Naturkuracado havas multe malpli da flankefikoj kaj ŝparas multege da mono.
Harald Schicke kaj Jeong-ok Song (Herzberg)
www.ginseng-laden.de
(37412 Herzberg am Harz, Hauptstr. 38)
www.mz-verlag.de
(Bücher und Informationen über Naturheilkunde / libroj kaj informoj pri naturkuracado)

Zum 10-jährigen Bestehen der Sächsischen Esperanto-Bibliothek
(Pillnitzer Landstr. 25, 01326 Dresden)
Zum 9. Juli 2011 lud Benoît Philippe als Vorsitzender des Sächsischen Esperanto-Verbandes und Leiter der Sächsischen Esperanto-Bibliothek zu einer Jubiläumsfeier ins Haus Abu Sina in Dresden-Loschwitz ein.
Nach den Glückwunschansprachen von Karl Nimmrichter vom Esperanto-Verein „Sächsische Schweiz“ und Wolfgang Schwarz vom Esperanto-Zentrum Marie Hankel wurde mit einem Glas Sekt auf das Ereignis angestoßen.
Danach bewirteten die Gastgeber Benoît Philippe und Hubertus M. Schweizer vom Haus Abu Sina die 15 Anwesenden mit Kaffee und Kuchen.
Im neu eingerichteten Bibliotheksraum im 3. Obergeschoss erklärte Benoît Philippe den Aufbau und die Organisation der Bibliothek. Es liegen 2 Kataloge vor und sind inzwischen über 6000 Bücher gesammelt und übersichtlich in den Regalen geordnet. In den kommenden Jahren soll ein dritter Katalogband erscheinen. Das Verzeichnis der Bücher der zwei ersten Katalogbände ist auch im Internet einzusehen.
Bibliotheksöffnungszeiten: täglich nach telefonischer Vereinbarung (0-351) 2682735 oder per E-mail: abu-sina@arcor.de
P.S.: Im Dachgeschoss des neuen Gartenhauses im Anwesen Abu Sina gibt es seit Ende August eine Schlafunterkunft, geeignet vor allem für Frühling/Sommer/Herbst für 2-4-6 wandernde Mönche, Jakobspilger und natürlich „pasportaservanoj“.
Hubertus M. Schweizer (Dresden)

Poezio de VERDA SAKSOFONO
poemo por mia patro -- Gedicht für meinen Vater

kiam infano -- als Kind
ni jugiĝis anser-vice -- unterjochten wir uns im Gänsemarsch
kaj lernis flat-servi -- und lernten schöntun

kiam dudek-jara -- als Zwanzigjährige
ni volis aŭdaci -- wollten wir unerschrocken sein
tradanci fajron -- durchs Feuer tanzen
forkriĉi sbiraron -- der Büttel Meute
kaj ĉian maljuston -- und jedes Unrecht niederschreien
eĉ direkti fulmojn -- gar Blitze leiten
kaj nepre ne cedi -- nie je nachgeben

sed kiam vesper-krepusko -- doch wenn die Abenddämmerung
sin guaŝas per purpuro -- sich in Purpur malt
ni drivas kvazaŭ svena floso -- treiben wir dahin wie ein ohnmächtig Floß
(originala en Esperanto) -- (aus dem Esperanto übersetzt)

Benoît Philippe (Dresden)

Unsere Sprache
Ein wichtiger, wenn nicht vielleicht der wichtigste Bestandteil der Kultur ist die Sprache! Sie ist mehr als alles andere befähigt, ein die Identität stiftendes Element einer Nation zu sein.
Wenn man aber davon ausgeht, dass ein Sinn hinter allem steht, dann müssen wir die Tatsache respektieren, dass es tausende Sprachen gibt, die auch einer natürlich laufenden Veränderung unterliegen. Kann es vor diesem Hintergrund richtig sein, bzw. funktionieren, dass wir Deutsche drauf und dran sind, eines der wichtigsten Bestandteile unserer Kultur, unserer Identität zugunsten des Englischen zu vernichten?
Als Grund wird der Zwang durch die nordamerikanische Weltsicht, Wirtschaftsmacht und Politik genannt. Englische Wörter und Redewendungen (Anglizismen) werden im Zuge dieser Unterwerfung ungehemmt auch in die europäischen Sprachen importiert. Dies ist keine Modeerscheinung.
Das wichtigste Merkmal der wirtschaftlichen und kulturellen Selbstbehauptung der europäischen Länder und Sprachen wird so allmählich verloren gehen. Aber auch in den EU-Institutionen führt die deutsche Sprache ein Schattendasein; die demographische, wirtschaftliche und kulturelle Bedeutung der deutschen Sprache wird nicht entsprechend gewürdigt, obwohl 92 Millionen Menschen in der Mitte Europas diese als Muttersprache haben.
Da Sprache Kommunikation, Information, Erkenntnisgewinn und gemeinschaftliche Selbstverständigung bedeutet, zeigt die derzeitige Entwicklung, dass viele Bürger im eigenen Land nicht mehr den gleichen Zugang dazu haben (sprachliche Unkenntnis bedeutet Ausschluss).
Es gibt besorgte Aussagen zum Niedergang der deutschen Sprache bezüglich Sprachregeln, Wortschatz, Ausdruckskraft und des Denkens; so formuliert der bekannte Wissenschaftler Prof. Dr. Joseph Weizenbaum, Berlin und Cambridge/USA: „Jeder Mensch denkt in seiner eigenen Sprache mit den ihr eigenen Nuancen. Die Sucht vieler Deutscher nach englischen Brocken erzeugt dagegen Spracharmut, Sprachgulasch. Ideen können so nicht entstehen!“
Und Kant warnte vor 200 Jahren: Kein größerer Schaden kann einer Nation zugefügt werden, als wenn man ihr den Nationalcharakter, die Eigenheit ihres Geistes und ihrer Sprache nimmt!
Leider sind es aber nicht nur die Anglizismen, die unsere Sprache zerstören, auch der deutsche Sprachgebrauch ist katastrophal. Da wird „würde ich sagen...“ gesagt – obwohl man es gerade sagt. Da „macht“ etwas Sinn – na klar, denn es hat ja keinen (eine recht unglückliche Übersetzung von „it makes sense“). Da sagt jeder „ich denke“ – ja wenn er es nur tun würde, denn wenn ich etwas sage, habe ich vorher gedacht oder sollte es wenigstens versucht haben. Das Wort „deswegen“ gibt es nicht mehr, es kommt „von da her“ – ja von wo denn nur?
Aber bei uns wird nur noch „angedacht“ – also was denn nun, denken oder nicht denken ist hier die Frage. Aber „Andenken“ gibt es zu kaufen, die sind nicht im Hirn! Die Reihe der sprachlichen Dummheiten ließe sich nahezu unendlich fortführen.
Um es klar auszudrücken, es geht nicht um Verhinderung einer Weiterentwicklung der Sprache. Das Deutsche ist wie viele andere Sprachen Europas eine Mischsprache, die sich immer schon mit treffenden Ausdrücken anderer Sprachen bereichert hat. Es geht um unsere Muttersprache und Kultur als identitätsstiftende Elemente.
Hans-Werner Hellberg (Berlin)
(aus: BUNDESBLATT, 109. Jahrgang, Heft 3.2011)

Vizitu Sprachenlernen durch Bewegung
www.kafejo.de www.steffen-eitner.homepage.t-online.de

Esperanto-eventoj en Saksio aŭ proksime
24.oktobro.2011, Dresden:
Informationen zur internationalen Esperanto-Bewegung und vom Esperanto-Museum Wien, Dr. W. Schwarz. Vorbereitung Tag der offenen Tür EZMH. Inf.: EZ_MH@web.de
13.novembro.2011, Pirna: 13:00 horo: kunveno de la Esperanto-Asocio „Saksa Svisio“ Gastwirtschaft „Ziegelscheune im Waldpark“ Ziegelstr. 4
Inf.: nokosaksio@gmail.com
25.novembro.2011, Dresden:
60. Dresdner Esperanto-Stammtisch (18-20 Uhr) „Neustädter Diechl“.
26.novembro.2011, Görlitz:
3-a tut-taga kunveno (TuTaKu) de Saksa Esperanto-Asocio kaj de Silezia Esperanto-Asocio, kun Esperanto-kurso en Germanio kaj lukula festeno en Pollando. Inf.: esperanto-dresden.de aŭ abu-sina@arcor.de
28.novembro.2011, Dresden:
Übersetzung u.a. von ausländischen Briefen, K. Dietze-Lehmann. 120. Geburtstag von Otto Dix (Mitglied der Esperanto-Gesellschaft Dresden) am 2. Dezember. Inf.: EZ_MH@web.de
11.decembro.2011, Pirna:
13:00 horo: kunveno de la Esperanto-Asocio „Saksa Svisio“ Gastwirtschaft „Ziegelscheune im Waldpark“ Ziegelstr. 4
Inf.: nokosaksio@gmail.com
12.decembro.2011, Dresden:
Esperanto und Dresdens Partnerstädte, D. Otto. Weihnachtsfeier. Inf.: EZ_MH@web.de
08.01., 19.02., 18.03., 15.04. 2012, Pirna:
13:00 horo: kunvenoj de la Esperanto-Asocio „Saksa Svisio“ Gastwirtschaft „Ziegelscheune im Waldpark“ Ziegelstr. 4
Inf.: nokosaksio@gmail.com
Dresden / Dresdeno:
Pri Saksa Esperanto-Arkivo kaj „Esperanto-Zentrum M. Hankel“ donas informojn Wolfgang Schwarz (ez_mh@web.de).
La Dresdena Esperanto-Grupo kunvenas en Gasthaus Reick, Hülßestr. 22, je la 18-a horo (dottodr@gmx.de aŭ 0351-2030815).
Leipzig / Lepsiko:
Pri „Esperanto-Gruppe Leipzig“ donas informojn Werner Geidel (0341-4118577).
Chemnitz / Kemnico:
Pri „Esperanto-Gruppe Chemnitz“ donas informojn Julia Hell (juliahell@hotmail.com).
Pirna / Pirno:
Pri Esperanto-Asocio „Saksa Svisio” donas informojn Norbert Karbe (nokosaksio@gmail.com).

Vidindaĵoj de Dresdeno (kvina parto)
Abb. Georg Wrba: Bakĥo rajde sur azeno Bacchus auf Esel reitend
Se ni eniras ĉe la Taschenbergpalaco en la straton Kleine Brüdergasse kaj de tie en la straton Schlossstraße direkte al la Malnova Foirplaco, tiam maldekstre de ni, en la strato Wilsdruffer Straße, situas la kuprotegmenta Kulturo-palaco konstruata dum la jaroj 1966-69. Sur areo de ĉirkaŭ 102 m oble 70 m ĝi prezentas multan spacon por ĉiaj aranĝoj. En la festsalono, kie ankaŭ la Filharmonia Orkestro de Dresdeno ofte ludas, estas loko por 2400 vizitantoj. Antaŭ la Kulturo-palaco etendiĝas la vasta Malnova Foirplaco, kiu ekzistas jam de pli ol 500 jaroj en reduktita amplekso. El la konstruaĵoj, kiuj ĉi tie staris ĝis 1945, konserviĝis nur la Kruco-preĝejo. En la 1950-aj jaroj oni komencis la rekonstruadon de la historia placo per la okcidenta kaj orienta flankoj. La domoj estis konstruataj en stilo, kiu rememorigas pri la tradiciaj formoj de la Dresdena baroko. Sur la okcidenta flanko staris la Malnova Urbodomo de 1741 ĝis 1945. La antaŭa urbodoma konstruaĵo situis meze de la Malnova Foirplaco vidalvide al la nuna Kulturo-palaco, ĝis Aŭgusto la Forta malkonstruigis ĝin en la jaro 1707 por akiri sufiĉe grandan turnirejon.
En antaŭkonstruaĵo sur la okcidenta flanko troviĝas la fama „Café Prag“. Sude ekestis en la jaro 1998 kelkaj novaj sed tedaj konstruaĵoj, kiuj limas tiuflanke la placon. Apude staras la Kruco-preĝejo, kiu ĝis 1945 situis aparte de la tiam multe pli malgranda placo. Ĉi tie jam antaŭ la urbofondo troviĝis preĝejo, la Nikolai-preĝejo. Ĝi ŝanĝis sian nomon post la edziĝo de Henriko la Glora (13-a jarcento), kies edzino kunportis el sia hejmlando spliton de la kruco de Kristo. Post 1400 ĝi estis rekonstruata en gotika stilo, sed denove detruiĝis en la urba incendio de la jaro 1491, same kiel ĝiaj sekvaj konstruaĵoj en la postaj jarcentoj pro incendio kaj militagoj. La nuna preĝejo estiĝis en la jaro 1900 kaj rekonstruiĝis post 1945 kaj donas al la prezentadoj de la fama Kruco-koruso simplan sed dignan kadron.
Norde de la preĝejo pasas la strato Kreuzstraße en la ombro de la impona, masiva Nova Urbodomo, kontruata de 1905 ĝis 1910. Post la milito oni simplige rekonstruis la sudan alon de 1948 ĝis 1952 kaj la orientan alon kun la festsalono de 1962 ĝis 1965. La figuro „Rathausmann“ (Urbodomulo), de fore videbla, kronas la turon altan je ĉirkaŭ 100 m kun ĝia duoble konveksa kuprotegmento. Sur la panorama balkono konserviĝis figuroj faritaj de skulptistoj kiel Peter Pöppelmann, Fischer, Selbmann kaj Steinmüller. La statua grupo „Bakĥo rajde sur azeno“ de Georg Wrba ĉe la enirejo al la municipa taverno „Ratskeller“ estas aparte multe admirata. Unu halukso de la dio de la vino estas brile polurita, ĉar ĝia tuŝo laŭlegende alportas fortunon al vizitantoj.
Se oni laŭiras la placon Rathausplatz, preter la statuo „Trümmerfrau“ (Ruinulino), oni troviĝas antaŭ la domo „Gewandhaus“. Oni ĝin konstruis en la jaroj 1768-70 laŭ projekto de J.G. Schmidt kaj F. Knöbel. Ankaŭ tiu baroka konstruaĵo estis detruata dum la milito kaj rekonstruata kiel hotelo en la jaroj 1965-67. Interesa estas la Dinglinger-fontano sur ĝia malfronta parto. La baroka fontano devenas de la detruita loĝdomo de la familio Dinglinger kaj estis translokata ĉi tien en la jaro 1966. Tute proksime, sur la strato Weiße Gasse, troviĝas alia fontano. La Anser-Ŝtelanto-fontano estis kreata de Robert Diez dum la jaroj 1876-80. Ankaŭ ĝi staris origine en alia loko kaj trovis ĉi tie novan starejon.
El la germana lingvo esperantigis Benoît Philippe (Dresden)

„Ne rezignu viajn idealojn! ....
„Ne rezignu viajn idealojn! Sen ili vi ja ankoraŭ ekzistas, sed vi ne plu vivas.”
„Gib deine Ideale nicht auf! Ohne sie bist du zwar noch, aber du lebst nicht mehr.”
Mark Twain (1835-1910)

Informationen des Esperanto-Zentrums „Marie Hankel“
Münchner Platz 3, TU (Georg-Schumann-Bau)
+++ Im September schenkte Rudolf Burmeister dem Sächsischen Esperanto-Archiv zahlreiche alte internationale Originalbriefe und Postkarten bei einem Besuch von Wolfgang Schwarz in Chemnitz. Die Dokumente waren zu ihm über Erich Seidemann gelangt. Anlass für den Besuch war der Informationsaustausch über Dr. J. Flamo (Ignace Lepp). Angestoßen war die Spurensuche bei einem Besuch von Frau Gabriele L. mit einer Verlobungsanzeige ihrer Mutter. Ulrich Lins aus Bonn hatte bei der Klärung des Pseudonyms geholfen. Flamo hat drei Broschüren bei EKRELO (Walter Kampfrad) um 1932 in Leipzig herausgebracht, wie Ino Kolbe in ihrer Autobiografie berichtet.
+++ Am 21. September feierte Klaus Urban seinen 73. Geburtstag mit Tochter und Sohn im Elsa-Fenske-Heim. Wolfgang Schwarz besuchte ihn und wünschte weiterhin Wohlergehen – natürlich entsprechend seinen schwierigen Umständen.
+++ Unser Archiv konnte zwei interessante Bücher im Dresdner Antiquariat (Wilsdruffer Str. 14) erwerben:
--- „Das rufende Land“ (1929) von Friedrich Zschepank, dessen Schwester Mitarbeiterin von Marie Hankel in ELA war.
--- „Bulgara Antologio“ (1925), zusammengestellt von Ivan H. Krestanov mit der gedruckten Widmung für seine Tochter Stella, die als Frau Unger aus Pirna mit Norbert Karbe bei der Einweihung unseres Esperanto-Zentrums auf der Rottwerndorfer Str. 1 anwesend war. Besonderen Wert erhält das Buch durch Krestanovs Unterschrift und die handschriftliche Widmung im Dezember 1938 für Frida Petri in Dresden, Aachener Straße.
Dr. rer. nat. Wolfgang Schwarz (Dresden)

Koncize +++
+++ Pirna / Pirnao.
La 14-an de aŭgusto aperis en la gazeto „Sächsische Zeitung“ artikolo kun la titolo „Dank Esperanto sitzen eine Tokioterin und ein Pirnaer gemeinsam auf der Bank“. Jen ĝia Esperanta traduko:
„Danke al Esperanto sidas tokianino kaj pirnano kune sur benko. Rozo kaj Albert Jäger konatiĝis per Esperanto en la reto Ipernity. Nun plenumiĝis ilia deziro. Antaŭ 2 jaroj malkovris Fan Qiu Ju novan mondon – la esperantistan mondon. Ĉiam pli kaj pli disetendas Rozo siajn manojn. Ŝi ŝatus brakumi ĉiujn. Albert invitis la Esperanto-grupon “Saksa Svisio” en siajn domon kaj ĝardenon. Rozo estas la unuan fojon en Eŭropo. Antaŭ unu jaro ŝi vidis la foton “Alberto sur sia benko”. Ŝi skribis al li: “Mi ŝatus sidi ĉe via flanko kaj paroli kun vi”. Nun ŝi sidas sur la benko. Stani invitis ŝin – kaj ili vizitis Alberton. Kaj nun ŝi sidas apud Alberto sur la romantika benko. Rozo surhavas ruĝan kostumon. Ŝi donacis al li kimonon. Ankaŭ li lernis la lingvon internacian ekde antaŭ 2 jaroj. “Min entuziasmigis konatiĝi kun homoj el aliaj landoj. Sen Esperanto Rozo ne sidus sur tiu benko. Kaj mi ne havus tiom multajn amikojn”. Rozo memkompreneble fotis tiun benkon kun kaj sen Alberto. Ĉiuvespere ŝi sendas bildojn hejmen al Tokio. Morgaŭ ŝi vojaĝos al Berlino kaj poste al Kopenhago. Tie okazos la ĉi-jara 96-a Universala Kongreso de Esperanto. Memkompreneble ŝi lernis ankaŭ la anglan lingvon. Tamen la angla kaj la germana estas popolaj lingvoj. Esperanto estas artefarita lingvo. Por Rozo Esperanto estas la lingvo de la amikoj. “Multaj homoj parolas la germanan – sed ili ne estas amikoj”. La esperantistoj estas granda familio. Ĉiuj ĉe la tablo kapjesas. Norbert Karbe estas la estro de la Esperanto-grupo “Saksa Svisio”. Li entuziasmiĝas pro tiel granda entuziasmo.”

Bewegtes Lernen - Esperantogrammatik als Bewegungsübung
In vieler Munde ist zur Zeit die Idee vom Lernen, das mit Bewegung kombiniert, leichter fallen soll. Das scheint glaubwürdig. Doch oft wird einfach oberflächlich ein Inhalt mit einer Form kombiniert, wogegen ein sinnhafter Zusammenhang zwischen Lerninhalt und Bewegungsausdruck ignoriert wird. Die Idee, durch Bewegung besser zu lernen wurde bewußt oder unbewußt gebraucht und ist eher nur wiederentdeckt worden, Stillsitzen im Unterricht vermindert auch heute die Gedächtnisleistung.
Ansätze, Zeichen durch Bewegungen zu verbildlichen und damit auch Buchstaben darzustellen, nutzen schon lange Antroposophen. Esperanto geht weiter, diese Sprache hat eine regelmäßige Grammatik mit eindeutigen sinnenthaltenden Vor- und Nachsilben, mit Endungen, die eine wichtige Aussage zur Aufgabe des Wortstammes beinhalten.
Um all die genannten klassischen Beispiele geht es mir also nicht. Ich schlage hier eine Esperantogrammatik als Bewegungsübung vor. Das Konzept Bewegtes Lernen - Sinnhafte Bewegung (Erlernen der Esperanto-Vor-und Nachsilben und Endungen mittels Bewegung) führt zu einer besseren Verinnerlichung und damit einem hohen Lerneffekt.
Man stelle sich vor, es kann unterstützend dargestellt werden, ob eine Begebenheit in der Vergangenheit stattgefunden hat, ob man etwas kaufen möchte, ob viele Leute etwas erfahren sollen. Schließlich soll die „Choreografie“ mit einer begrenzten Menge von Sinnbewegungsausdrücken auskommen.
Beispiel: Ein Substantiv wird mit senkrechten Händen nach vorn dargestellt. Es erinnert an das O, das man gerade festhält.
Abb. Seitenansicht, Frontansicht, Draufsicht
Wie üblich, stelle ich meine Ideen ins Netz. Ab jetzt ist die Seite „Sprachenlernen durch Bewegung“ zu finden bei:
www.kafejo.de und auf der Personalseite: www.steffen-eitner.homepage.t-online.de

El la Saksa Esperanto-Biblioteko (SEB)
De post majo 2011, la Saksa Esperanto-Biblioteko ricevis sume 144 librojn, nome donace:
126 libroj de Erich-Dieter Krause el Leipzig
5 libroj de anonimulo el Dresden
3 libroj de Nicolino Rossi el Napoli (Italio)
3 libroj de Detlev Blanke el Berlin
2 libroj de Rosa Werner el Sallgast (Brandenburgio)
2 libroj de Günter Dörr el Sankt Egidien
2 libroj de Benoît Philippe el Dresden
1 libro de anonimulo el Dresden
La Saksa Esperanto-Biblioteko nun ampleksas 4970 librojn. Tiuj libroj estas propraĵo de la Saksa Esperanto-Asocio.
Inf.: 0351-2682735 aŭ abu-sina@arcor.de

In eigener Sache
Sie erhalten das Informationsblatt für alle Freunde einer diskriminationsfreien, internationalen sprachlichen Kommunikation zwischen Görlitz und Delitzsch, zwischen Oelsnitz und Schkeuditz. Es erscheint dreimal jährlich und informiert über das Leben und die Kultur der internationalen Sprache Esperanto in Sachsen, soweit die Redaktion selber schriftlich informiert wurde. Jeder Artikel ist bei der Redaktion willkommen.
Das Jahresabo (3 Nummern) für 2012 kostet 7 Euro. Für das Jahr 2011 haben neu abonniert (Spenden und Aboschenker werden fett gedruckt und hiermit von der Redaktion besonders bedankt): Werner, Dörr, Bengsch, Dietze-Lehmann, Wirges. Für Nicht-Deutsche und Jugendliche ist das Abo kostenlos. Abonnenten, Aboschenker und Spender helfen uns zum Weitermachen. Beiträge sind auf das folgende Konto zu überweisen: Benoît Philippe, Kto.: 4120780231, BLZ 850 503 00, Ostsächsische Sparkasse Dresden. Ältere Nummern von VERDA SAKSOFONO finden Sie im Internet unter esperanto-dresden.de. Mit freundlichen Grüßen, Benoît Philippe und Steffen Eitner.
Nächster Redaktionsschluss: 1. Dezember 2011
Redaktion: Saksa Esperanto-Biblioteko, Pillnitzer Landstr. 25, 01326 Dresden oder abu-sina@arcor.de